."จ่าสิบเอกทวี บูรณเขตต์" เห็นความสำคัญของเครื่องมือเครื่องใช้พื้นบ้าน ที่เปี่ยมไปด้วย "คุณค่าทางภูมิปัญญาชาวบ้าน" นับวันเครื่องมือเหล่านี้จะหายไปจากท้องถิ่นเพระสภาพธรรมชาติและสังคมวัฒนธรรมมีการเปลี่ยนแปลง ทำให้เครื่องมือบางอย่างไม่ได้ใช้งาน ลุงจ่าจึงสั่งสม เครื่องมือแต่ละชิ้นต้องขอซื้อจากชาวบ้าน ไม่ได้มาแบบฟรีๆ แล้วจัดแสดงที่พิพิธภัณฑ์พื้นบ้าน จ่าทวี จังหวัดพิษณุโลก โดยใช้เงินส่วนตัวของลุงจ่าสร้างอาคารจัดแสดงทำด้วยความมุ่งมั่นเพื่ออนุรักษ์สืบทอดความรู้พื้นบ้าน แต่ลุงจ่าไม่ได้ดูแลพิพิธภันฑ์เพียงผู้เดียว ได้พรศิริ บูรณเขตต์ บุตรสาวเข้ามาช่วยงานอย่างทุ่มเททั้งแรงกายแรงใจ ยึดมั่นเจตนารมณ์ของลุงจ่าที่ต้องการเผยแพร่ความรู้แก่คนรุ่นหลัง ทั้งๆ ที่รู้ว่างานพิพิธภันฑ์นันไม่ได้ทำกำไรแก่ครอบครัว และความรู้ดังกล่าวได้รวบรวมอยู่ในหนังสือเล่มนี้ ...พรศิริอธิบายถึงเครื่องมือประเภทกับดักสัตว์ตั้งแต่ลักษณะของเครื่องมือ วิธีการใช้ พร้อมภาพลายเส้นแสดงวิธีการใช้ ที่จะทำให้ผู้อ่านเข้าใจได้มากขึ้น และสะท้อนถึงความรู้สึกนึกคิดของผู้คนกับการพึ่งพาอาศัยธรรมชาติอย่างพออยู่พอกิน...(จากปกหลัง)