. ฉันชอบกาแฟ ไม่เพียงเพราะรสชาติ แต่บรรยากาศในร้านกาแฟนั้น มันช่าง .... เย้ายวน ฉันมักถูกเชิญชวนด้วยกลิ่นหอมอบอวลของเมล็ดกาแฟ เมล็ดสีน้ำตาลเข้มแลดูมันวาวในโถสีขุ่นๆ ค่อยๆ เรียงตัวอย่างหลวมๆ ผ่านเฟืองบด ก่อนถูกอัดให้แน่น เพื่อผ่านความร้อนจากเครื่องชงลงสู่ถ้วยกาแฟ .. แก้วแล้วแก้วเล่า ขาฉันก็มักเร่งเร้าอยากเอาใจจมูกให้ได้เข้าไปสูดไปดม มือจึงพลันรีบผลักประตูร้านอย่างไม่รอช้า .. ในร้านกาแฟ บ่อยครั้งที่ฉันจะถูกทักทายด้วยเสียงเพลงแผ่วๆ ลอยมาคลอๆ เสมือนผู้รอต้อนรับ เสียงนั้นสอดประสานเข้ากันได้ดีกับเสียงจากเครื่องชง เครื่องบด หรือกระทั่งเครื่องสตรีมนมซึ่งมีหน้าที่ทำให้นมสดเย็นๆ กลายเป็นเนื้อโฟมฟูๆ .. แต๊กๆ .. ซื่อๆ .. อื่อๆ .. จี่ๆ ฉันรักเสียงเหล่านี้ .. แต่ ยังมีอีกเสียงหนึ่งซึ่งชวนให้หลงใหล เสียงซึ่งลอยมาไกลๆ พอให้ได้ยิน นั่นคือ “เสียงสนทนา” ของผู้คนในร้านกาแฟ พวกเขามักมาพร้อมเรื่องราวมากมาย หลายครั้งเป็นบทสนทนาอันแสนเรียบง่าย .. แต่ บางคราวมันดูราวกับเป็นละครฉากใหญ่ มีพระเอกและผู้ร้าย ผู้แพ้พ่ายและผู้ชนะ ปะปนวนเวียนเสมือนละครสะท้อนชีวิต เพียงแต่ว่าพวกเขากำลังสวมบทบาทเป็นลูกค้าและบาริสต้าเท่านั้นเอง พวกเขาไม่มีทางรู้ได้เลยว่า .. ฉันกำลังตั้งใจฟังอย่างสนอกสนใจ จนบางครั้งแอบเผลอบันทึกเรื่องราวเหล่านั้นไว้ ซึ่งแน่ใจได้เลยว่า .. ฉันจะไม่เก็บไว้อ่านเองคนเดียว